Przede wszystkim definicją dżihadu nie jest święta wojna. Jest on tak ważny, że wzmianki o nim pojawiają się w każdym islamskim tekście – w Koranie, Sirze (biografii Mahometa) i Hadisach (jego tradycjach). Dżihadowi poświęcone jest 24% treści Koranu medyńskiego (9% całego Koranu), 21% hadisów (Al-Buchariego) i 67% siry (Ishaka).
Dżihad można praktykować na cztery sposoby: wyróżniamy dżihad miecza, pióra, słowa i finansowy.
Dżihadu powszechnie broni się, mówiąc, że ma dwie formy. Pierwsza z nich to wielki dżihad, czyli wewnętrzna walka polegająca na pokonywaniu złych nawyków. Istnieje również mały dżihad wojny. W hadisach Al-Buchariego znajdziemy około 1400 hadisów poświęconych dżihadowi. Tylko 2% spośród nich jednak traktuje dżihad jako zmagania religijne, a 98% opisuje go jako wojnę.
Mahomet nie osiągnął zbyt wielkich sukcesów w szerzeniu islamu, dopóki nie stał się dżihadystą. W momencie jego śmierci wszyscy Arabowie byli muzułmanami. To właśnie dżihad zapewnił mu władzę.
Zgodnie z islamską doktryną dżihad jest najlepszym działaniem, jakiego muzułmanin może się podjąć. Jeśli dżihadysta zginie w walce, uniknie kary oraz niepewności w dniu sądu ostatecznego, a w zamian uda się bezpośrednio do raju, gdzie będzie zażywał przyjemności w towarzystwie niebiańskich dziewic.
Dżihad całkowicie zmienił historię i przyczynił się do powstania nowego, politycznego krajobrazu. Bliski Wschód, Turcja, Egipt i Afryka Północna zostały przekształcone z obszarów cywilizacji chrześcijańskiej w cywilizację islamską. Przez siedem wieków pod rządami islamskiego prawa znajdowały się również Hiszpania i Portugalia. Polityczny islam panował także w Europie Wschodniej, zwłaszcza na Bałkanach. W ciągu ostatnich 1400 lat w ramach dżihadu zginęło co najmniej 270 milionów kafirów.