Polityczny islam poważnie zagraża podstawom zachodniego społeczeństwa, a jego wpływ na nasze codzienne życie wzrasta. Każdego dnia obserwujemy nowe przypadki przemocy, ucisku i coraz większych żądań politycznych w imię islamu. Bardzo często słyszymy też, że działania te wynikają ze złej interpretacji ideologii islamu i że prawdziwy islam jest czymś zupełnie innym. Jaka jest zatem natura islamu? Ukazać ją może statystyczna analiza tekstów źródłowych islamu, przeprowadzona przez amerykańskiego naukowca dr Billa Warnera.
Trylogia
Zazwyczaj próbuje się uchwycić istotę islamu na podstawie Koranu, jednak stanowi on tylko 14% tekstów doktryny islamskiej i jest trudny do zrozumienia. Nie ma w nim opowieści ani chronologiii i jest pełen powtórzeń. Mahomet jest kluczem do zrozumienia islamu. Możemy przeczytać o nim w biografii, sirze oraz tradycjach, które pozostawił, czyli hadisach. Te trzy teksty: Koran, Sira i Hadisy, definiują islam i należy je traktować jako całość.
Dualizm
Jedną z podstawowych cech islamskich tekstów jest to, że są one wzajemnie sprzeczne. Zjawisko to nazywamy dualizmem. Trudno nam to zrozumieć i zaakceptować, ponieważ nasza kultura oparta jest na logice. Dualistyczny charakter islamu wywodzi się z życiorysu jego założyciela Mahometa. W okresie mekkańskim, w którym udało mu się zdobyć jedynie kilkudziesięciu wyznawców, napisane zostały religijne i poetyckie wersety Koranu. Kiedy Mahomet wraz z wyznawcami emigrował do Medyny, stając się politykiem i wojownikiem, w Koranie pojawiły się wersety polityczne zachęcające do ataków na niemuzułmanów (dżihadu). Wtedy to liczba muzułmanów wzrosła w szybkim tempie.
Ponieważ Koran, według jego własnego twierdzenia, stanowi słowa Allaha spisane dokładnie tak, jak Archanioł Gabriel podyktował je Mahometowi, wszystkie wersety, w tym też te przeczące sobie, uważane są za boskie, a więc uniwersalnie ważne. Według samego Koranu wersety medyńskie, które są chronologicznie późniejsze, są mocniejsze i lepsze.
W publicznych debatach mówcy islamscy i ich apologeci zabierają zazwyczaj głos, cytując tolerancyjne i pozytywne wersety Koranu. 245 z nich (4018 słów) wypowiada się na temat kafirów w sposób pozytywny, co stanowi około 2,6 % całości tekstu Koranu. Jednak w każdym przypadku po tych wersach następują inne, które czynią te uprzednie mniej ważnymi.
Kafir
Ponad połowa tekstu Trylogii poświęcona jest kafirom. Nie dotyczy ona muzułmanów tylko niewiernych. Dosłownie kafir oznacza „tego, kto ukrywa znaną prawdę”. Kafir wie, że Koran mówi prawdę, lecz zaprzecza temu. W Koranie czytamy, że kafira można oszukać, nienawidzić, zniewolić, wyśmiać, torturować i zabić. Kafir to każdy, kto nie przyjmuje, że Allah to jedyny bóg i Mahomet to jego posłaniec. Słowo „kafir” nie ma neutralnego wydźwięku, jest on bardzo negatywny. Allah nienawidzi kafirów, Mahomet ich zwalczał i próbował zmusić do podporządkowania ich islamowi. Kafir jest słowem, które najlepiej pokazuje, czym jest polityczny islam.
Szariat
Koran i sunna (idealny przykład Mahometa, opisany w sirze i hadisach) powinny być przestrzegane przez całą ludzkość. Problem w tym, że Koran, sira i hadisy ułożone są w taki sposób, że bardzo trudno je zrozumieć. Szariat jest ujednoliceniem wiedzy zawartej w Koranie i w sunnie. Często zwany jest „prawem islamu”. Na szariat składa się jednak więcej elementów niż tylko prawo. Dotyczy on także teologii, modlitwy, jałmużny, poszczenia i współżycia. Nie ma żadnego aspektu życia, który nie byłby objęty szariatem.
Żydzi
Żydzi odgrywają w islamskiej doktrynie ważną rolę. Mahomet twierdził, że jest ostatnim prorokiem wiary Abrahama. Koran mekkański jest pełen opowieści o żydowskich postaciach. W tej części Koranu Żydzi są czczeni. Wszystko zmienia się jednak w Medynie, która była miastem na wpół żydowskim. Żydzi z Medyny nie zaakceptowali Mahometa jako kontynuatora ich tradycji. Wtedy Mahomet zmienił kierunek modlitwy z Jerozolimy na Mekkę, a Koran z tego okresu zawiera negatywne wersety pełne nienawiści do Żydów. Cztery lata później w Medynie nie pozostał ani jeden wolny Żyd. Los trzeciego plemienia żydowskiego mówi sam za siebie: około 800 żydowskich mężczyzn zostało zabitych, kobiety zostały sprzedane w niewolę, a dzieci adoptowane do islamskich rodzin.
Dżihad
Dżihad oznacza dosłownie „zmaganie się” lub „wysiłek”. Często twierdzi się, że w doktrynie islamskiej istnieją dwa rodzaje dżihadu - większy i mniejszy dżihad. Twierdzi się, że większy dżihad dotyczy wysiłku duchowego lub wewnętrznej walki. Według analizy statystycznej CSPII, tylko 2% hadisów Al-Buchariego i 25% Siry (Ishaka) jest poświęcone temu rodzajowi dżihadu. Pozostałe 98% hadisów Al-Buchariego i 75% Siry, spośród wersów zajmujących się dżihadem, dotyczy przemocy. Dzięki dżihadowi polityczny islam odniósł sukces.
Kobiety
Doktryna islamu przypisuje kobietom wyższy, równy oraz niższy status w odniesieniu do mężczyzn:
- wyższy status kobiet (6% tekstu Koranu, 0,13% tekstu hadisów Al-Buchariego) - islamska doktryna wychwala kobiety zwłaszcza jako matki;
- równy status kobiet (23% tekstu Koranu, 7% tekstu hadisów Al-Buchariego) - kobiety i mężczyźni zostaną ocenieni równo podczas sądu ostatecznego (neutralne odniesienia do kobiet bez wyraźnego wskazania ich statusu również zaliczono do tej kategorii);
- niższy status kobiet (71% tekstu Koranu, 93% tekstu hadisów Al-Buchariego) - większość doktryny islamu przypisuje kobietom status niższy od mężczyzn. Dotyczy to udziałów w dziedziczeniu, oceny zeznań składanych w sądzie, czy też inteligencji i zdolności religijnych obu płci. Odniesienia do specjalnych zasad dla kobiet, które – w porównaniu do mężczyzn – ograniczają ich wolność, są również zawarte w tej kategorii.
Zastosowanie analizy statystycznej wobec doktryny islamu jest rzetelną metodą, która ukazuje prawdziwą naturę tych tekstów i dostarcza znaczących informacji do dyskusji na temat politycznego islamu. Dzięki temu można łatwiej opisać, jak doktryna islamu odnosi się do kafirów lub jaki status przypisuje kobietom. Nie trzeba już opierać się na opiniach autorytetów politycznych, akademickich czy duchowych. Można opierać się na faktach.